We verhuisden naar het andere einde van de wereld, Montenegro. Dat was tenminste wat iedereen die het kende in gedachten had.
Ongeveer 5 jaar geleden begon ons verhaal, zonder enige spijt, in Nederland, waar we een groot deel van ons leven hebben gewoond.
Onderweg ontdek je dat het leven meer is dan alleen wonen in een grote stad.
Dus besloten we de weg op te gaan en kwamen we in Rome terecht. Dat is waar alle wegen eindigen, toch? Bizar genoeg belandden we in Montenegro.
We werden verliefd op het land en dat was het, je weet wel hoe dat gaat. Liefde kan niet op 100 manieren perfect zijn, maar we voelden tenminste iets moois: een nieuw begin, het begin van iets groters.

Wij hebben grond gekocht in dit dorp genaamd Lipovo, in de gemeente Kolasin.
vol energie begonnen we aan iets waar we niets vanaf wisten, een paar hutten in een verborgen vallei....
De droom van elke dromer en oh man, wat hebben we gedroomd! Maar een bedrijf openen in een land waarvan je de taal niet spreekt en 90% van de mensen geen Engels spreekt, dan komen de muren op je af en heb je hulp nodig, heel veel hulp.

Uiteindelijk kan ik zeggen: vind mensen die dingen voor elkaar krijgen en je kunt je droom waarmaken.
We hebben nu een prachtige camping aan een rivier in Lipovo. Berghutten met terras en kampeerterrein.

Als ik terugkijk op alles wat ik gedaan heb, heb ik spijt dat we het niet rustiger aan hebben gedaan.
Het was de rush die ons allemaal de energie en moed gaf om door te gaan.
Nu bevinden we ons op het kruispunt van een nieuw hoofdstuk.
Waar het naartoe gaat weten we niet, wat we wel weten is dat succes niet alles beter maakt.
het is een verslaving, we zoeken naar de nieuwe rush, de nieuwe fix, de hit van succes. vergeten te leven en alle rode vlaggen die het leven ons gaf te negeren. de kruising... fuck welke weg we moeten nemen, de volgende zijn zoveel wegen. Ik hoop dat we er een vinden, een zonder idiomen, maar met zelfbewustzijn.

kunnen